Zo’n 3 jaar geleden besloten mijn man en ik (vooral ik) dat het tijd was. Ja, wij waren er klaar voor: een kind. Onze liefde vereeuwigen met een nakomeling. Een telg met een beetje van hem en een (klein) beetje (meer) van mij. We werden verliefd op het idee, fantaseerden erop los, en begonnen veto’s uit te spreken tegen babynamen die de ander bedacht en zelf maar niets vonden. Dat zwanger worden niet van een leien dak ging, zagen we echter niet aankomen. Ik werd gediagnosticeerd met PCOS (Polycysteus Ovarium Syndroom), een aandoening waarbij de baarmoeder teveel vochtblaasjes (cysten) aanmaakt waardoor een eisprong maar moeilijk op gang komt. Weliswaar een milde vorm van de aandoening, dus veel zorgen maakten we niet. “Och je bent nog zo jong, het gaat heus wel gebeuren. Maak je maar niet druk”, hoorde ik dan van alle kanten.

Niet vanzelfsprekend zwanger

Na een eerste (en emotioneel slopend) traject met hormoonpillen, wilde het zwanger worden maar niet lukken. Dan volgde een depressie, gevoel van falen, en een gebroken hart bij elke keer dat ik dacht zwanger te zijn en een zwangerschapstest mij ongelijk gaf. Jaloezie, afgunst en onbegrip voelde ik intens als ik weer eens door Facebook scrollde en een vriendin of zelfs familielid met een kiekje van de echo blij aankondigde zwanger te zijn. Overigens een van de redenen waarom ik van social media af ben gegaan. Het voedt een hele slechte kant van mij, maar daarover meer in een volgende blogpost. Nee, zwanger worden is niet vanzelfsprekend. Nee, zwanger worden ging mij niet gemakkelijk af, en met mij ook zoveel andere vrouwen.

Op de dag dat ik besloot weer een traject met hormoonpillen aan te gaan (ongeveer een jaar na het eerste en laatste traject dat ik onderging), omdat ik genoeg had van de zoveelste negatieve zwangerschapstest, ontdekten ze op de fertiliteitskliniek dat mijn lichaam toch goed reageerde op het eerste traject aan hormonen. “Wacht maar eerst af tot je volgende menstruatie. Laat het ons weten, en dan kijken we verder”, vertelden ze mij. Dus ik maar wachten. En wachten, maar nog steeds geen menstruatie. Bij PCOS is het gewoonlijk dat een menstruatie uitblijft, omdat er nauwelijks ovulatie was, dus ik wachtte nog maar eens geduldig af. Ik vertikte het om nog een zwangerschapstest te doen en dan “Niet Zwanger” op het schermpje te moeten lezen. Totdat mijn geduld langzamerhand opraakte en ik toch maar besloot een zwangerschapstest aan te schaffen. Een goedkope welteverstaan, twee staafjes van 5 euro bij de Kruidvat, want ik dacht, als ik dan toch weer een negatieve test had, dan heb ik er niet weer 30 euro voor betaald. Dat zou dan de pijn verzachten, bedacht ik in m’n gekke hoofd.

Een Eid-Al-Adha miracle

Ik kan me die nacht nog zo goed herinneren. Het was de nacht voor Eid-Al-Adha, het Islamitische offerfeest in het jaar 2018. Geen oog dicht gedaan. Om 4 uur ’s nachts stond ik op en besloot de test te doen. Ik wilde van die onzekerheid af. So what als het dan weer een teleurstelling werd, ik had er al genoeg meegemaakt. What’s another disappointment? Ik kan het wel incasseren, dacht ik.

Ze zeiden dat je ochtendurine het meest geschikt was voor een zwangerschapstest, omdat het hormoon hCG, dat je dus aanmaakt wanneer je zwanger bent, het best zichtbaar is in de ochtendurine. Ja, ik had genoeg tijd om er alles over te Googlen. De test uit het pakje gehaald and I went about my business. Vijf minuten wachten stond er op het pakje. Hartkloppingen, trillen en ijsberen. Nog geen vijf minuten later en ik zag ze langzaam verschijnen uit het niets. Een streepje en nog een. Twee dikke strepen. Ik wreef in mijn ogen en sperde ze wijd open. Ja, toch echt twee streepjes, ik hallucineerde het niet. Met het staafje in mijn hand holde ik naar de slaapkamer, schudde mijn man door elkaar en deed het licht aan. Vermoeid en geïrriteerd zat hij op het bed, de slaap nog in zijn ogen. Ik hield het staafje voor zijn gezicht.

M: “Waar kijk ik naar?”
F: “Twee streepjes.”
M: “Wat betekent dat?”
F: “Dat ik zwanger ben.”
M: “….”

And the rest is history. Een paar keer dacht ik dat ik met een valse positief te maken had, omdat ik deze grootse zegen niet kon geloven. Aan veel mensen durfden we het in het prille begin ook niet te vertellen, omdat risico op een miskraam groter is bij een vrouw met PCOS. Dus wederom wachtten we het geduldig af. Toen de grote 12 weken was bereikt, konden we het wel van de daken schreeuwen. De zwangerschap ging Alhamdulillaah wel van een leien dakje. Maar eventjes last gehad van ochtendmisselijkheid, verder geen complicaties, en liet mijn lichaam het toe om tot 35 weken zwangerschap te blijven werken. Na 40 weken (en twee dagen) en een helse bevalling, was hij er. The one we have been hoping, praying and waiting for. Een prachtig, kerngezond mannetje. Ons kleine wonder.

And now we have everything…

Voor de goede orde en om bij de les te blijven, wil ik deze blogpost niet nog langer maken dan het al is door jou te vervelen met mijn bevallingsverhaal. Suffice to say dat het hels was en in totaal iets meer dan 48 uur duurde (dus in mijn boek is dat gewoon drie dagen. pijn. helse pijn.) en als je toch echt nieuwsgierig bent, dan raad ik je aan om de film “De gelukkige huisvrouw” te bekijken, want mijn bevalling wijkt er niet ver van af.

En toen was hij er. We verbleven nog een nachtje in het ziekenhuis ter observatie, omdat meneer in het vruchtwater poepte. Ik weet nog toen ze hem in een bedje legden in ons midden. Ik aan de rechterkant in het ziekenhuisbed en mijn man aan de linkerkant in zo’n opklapbed dat ze in de kast opbergen. Het was zo onwerkelijk. Het kleine wezentje dat ik al die tijd in mij heb gedragen, mij van binnen schopjes en stompjes gaf, dagelijks de Macarena deed op mijn blaas, en mij wekenlang van mijn slaap hield (mij wachtte nog een grote verrassing). Daar lag hij dan in diepe slaap, nog bijkomend van de woeste onttrekking uit de baarmoeder en het moeten wennen aan de eerste indrukken van een grote, warrige wereld. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden en sliep in korte intervallen om gewekt te worden door de gedachte dat hem iets zou overkomen, waarna ik paniekerig gluurde naar zijn bedje en hem daar nog altijd vredig in slaap aantrof, en ik weer gerust mijn gang kon gaan met het beetje slaap dat ik nog kon vatten voor het echte werk begon. En het begon al gauw genoeg, mijn grootste levenswerk: het overleven van moederschap.

Ontwrichtend

De eerste dagen waren zwaar, to say the least. Op de vraag hoe ik die eerste dagen van moederschap ervoer, kon ik alleen antwoorden met: ontwrichtend, overweldigend en wanhopig. En dat is het nog steeds. Waar was ik aan begonnen? Wat gebrek aan slaap allemaal met een mens kan doen, ondervind je tijdens die eerste dagen van de kraamtijd. Mijn man en ik liepen erbij als zombies. De dag overlapte met de nacht en weken voelden aan als een hele lange dag waar geen einde aan kwam. Onze levens draaiden om het voeden, verschonen en wanhopig in slaap wiegen van een klein, luid, veeleisend baasje. Maar zo noemde ik onze kleine niet na het zoveelste gekrijs dat mij wederom uit mijn precious en zeldzame slaap hield. Allerlei kleurrijke scheldwoorden stonden op het puntje van mijn tong, en als ik ze dan uitsprak door het geschreeuw van de baby heen, dan voelde ik me zowat de slechtste moeder ter wereld en kon ik (van binnen) alleen maar net zo hard huilen als de kleine man. En zo ging ik door. Het gevoel dat je als moeder tekort schiet, dat de grond onder je voeten zakt en je heel hard van de zevende hemel naar beneden knalt met je bek op een koude, harde vloer.

En soms voelt het nog net zo pijnlijk wanhopig als die eerste dagen, de zwaarste van mijn leven als new mom. De moeders om mij heen verzekerden mij dat het echt wel beter wordt, en toen ik dat voor het eerst hoorde, wilde ik naar ze schreeuwen en zware objecten naar ze smijten. Maar guess what? Ze hadden gelijk. Het wordt ook echt beter. Beetje bij beetje kom je weer tot leven (onder andere omdat de baby je EIN-DE-LIJK steeds meer slaap gunt dan voorheen) en krijg je weer grip op waar je voor staat en waar je wilt staan in het leven. Slechte dagen zijn er nog steeds, maar je leert ermee te dealen. De dalen worden minder diep en de hoogten des te hoger. Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn in mijn leven als moeder, echtgenote en schrijver. Een working progress ben ik nog steeds. Maar na die zware periode kijk ik nu voor het eerst echt uit naar het werken aan die progress. En dit is iets wat ik voor iedere moeder wens. Wat er ook gebeurt, blijf uitkijken naar het leven, blijf het pad bewandelen om te komen tot waar je wilt zijn. Voor dat kleine wezentje in je armen, ben jij het beste wat er is. Het vergeeft je al je fouten en al je slechte momenten, omdat ze slechts momenten zijn. Houd je blik op de horizon gericht en je voeten stevig op de grond. Momma, you got this.

Liefs,
Fiet

In een volgende blogpost ga ik dieper in op de dilemma’s die me bezighielden na de kraamperiode, de identiteiscrisis die ik daaraan overhield en hoe ik uiteindelijk weer tot rust kwam.